Battambang, Siem Riep, Ban Lung

Zooooo hier ben ik weer met een verhaaltje! Bedankt voor de reacties! Al ben ik zo ver weg, ik heb toch al weer met heel wat mensen contact gehad. Ik vind het altijd leuk wat van jullie te horen!

Vanuit Sihanoukville hebben we een bus geboekt die ons na een vermoeiende busrit van elf uur afzette in Battambang (we konden kiezen: of de 0700 bus of de 0800 bus vanuit Sihanoukville. Wij wilden vroeg in Battambang zijn zodat we daar niet ’s avonds aankwamen. Dus we namen de 0700 bus. Overstap in Pnomh Penh: twee uur wachten. Duuuuusss…). Toen we daar helemaal kapot aankamen boekten we een hotelletje. Toen ik vroeg of Mr. Philay ook aanwezig was. Deze tuk-tuk rijder werd ons aanbevolen door Rob en Gillie. Hij had veel te vertellen en liet veel mooie dingen van de omgeving zien zeiden ze. Toen ik zijn naam uitspraak kwam er een stralend lachende man naar mij toe die daarvoor buiten stond. Hij stelde zich voor als Mr. Philay en begon gelijk grootse verhalen over wat ie ons allemaal zou laten zien en over de geschiedenis van Cambodja. Hier zitten wij wel goed dacht ik. We gingen vroeg slapen en de volgende dag stond hij om 1000 uur voor ons hotel op ons te wachten. Samen met twee engelsen (Ben en Jack) reed hij ons eerst naar de Bamboe-trein. Zo’n trein bestond uit twee paar wielen, een plateau van bamboe, en een motortje. Deze rijdt dan over een enkel spoor en als we tegenliggers tegenkomen, wordt de minst beladen trein gedemonteerd, rijdt de ander er langs, springt de “machinist” van deze trein er weer af en helpt het andere treintje weer in elkaar te zetten. Erg vriendelijk. Dat wel. En ook alles lekker op zijn gemakje. Efficiënt? Mwoah.
Het fenomeen Bamboe-trein is ontstaan Na de tijd dat de Khmer Rouge nog aan de macht was. De Khmer Rouge had alle treinen gedemonteerd (net als alle auto’s en motoren en welk ander voertuig dan ook trouwens) en de materialen voor andere doeleinden gebruikt. De trein werd door de lokale bevolking echter wel gemist en die verzonnen daarop de bamboe-trein, al werden die net na de Khmer Rouge nog voortgeduwd door als het ware te roeien met een bamboestok. Voor de toeristen is er een motortje op gezet. Een maand nadat wij daar waren zou de bamboe-trein echter opgeheven worden en na ruim 30 jaar zal er weer een echte trein over het spoor rijden.

Na dit ritje bracht mr. Philay ons naar de Killing Caves. Hier werden mensen in de tijd van de Khmer Rouge naar beneden gegooid, al dan wel of niet alvorens een dodelijke klap tegen het hoofd te hebben gekregen.

Ik vraag me echt af waarom deze tijd van Cambodja nooit echt behandeld is op school bij bijvoorbeeld geschiedenis of aardrijkskunde? Ja, ik had wel eens iets van de Khmer Rouge gehoord. Maar wat het echt inhield wist ik, vooral achteraf gezien, niet. Ik ben hier best van geschrokken. Op de Jodenjacht na is dit misschien wel de grootste genocide waar ik van weet. Maar goed dit was het laatste lugubere dat ik verteld heb van de Khmer Rouge.

Hierna reed hij ons nog wat rond, vertelde bij een heuvel nog een aan zijn intonatie te horen en zijn gezichtsuitdrukking te zien een erg leuk verhaal (niemand verstond het, maar het was wel grappig), en rond 1800 bracht hij ons naar een grot. Hij zei: “ nog 5 minuten”. En ja hoor, na precies 5 minuten vlogen er honderdduizenden vleermuizen uit de grot! Een grote sliert zwart door de door de zon oranje gekleurde lucht, zover als je kon kijken! Toen we weer wegreden zag je nog steeds een gigantisch lange zwarte sliert over het landschap! Prachtig! Ik denk niet dat ik zoiets nog vaker in mijn leven ga zien!

Hierna werden we weer teruggebracht naar ons hotel en zijn we vroeg gaan slapen, want de volgende dag vertrokken we naar Siem Riep, onze uitvalsbasis voor de tempels van Angkor!
Aangekomen in Siem Riep kwamen we er achter dat deze plaats flink afgestemd was op toeristen. Overal westerse kleding, eten, veel uitgaansgelegenheden etc. We besloten een biertje te nemen, en toen nog een, en toen nog een, en zo ging dat door tot ongeveer half drie. De volgende dag dus maar rustig aan gedaan.

Maarrrrrr die dag erna: op naar Angkor Wat! We wilden de zonsopgang zien (zonsondergang moet je een tweede ticket kopen á 20 dollar dus de keuze was redelijk makkelijk) dus stonden we op om half vijf, want we hadden afgesproken met een Tuk-Tuk rijder om 0500. Na een half uur was hij er echter nog steeds niet. De hotelbewaker was zo vriendelijk om ons manneke te wekken die, bleek dus, in een kamertje ernaast lag te slapen. De man had een trouwerij gehad van een vriend van hem en lag net een uurtje te slapen. Om de verloren tijd in te halen reed hij volle gas richting Angkor Wat. Daar aangekomen bleken we gelukkig nog ruim op tijd te zijn. We waren zeker niet de enige die een foto wilden nemen van de zonsondergang. Gelukkig waren er nog genoeg goede plekjes over voor wat mooie foto’s. Na het moment van de zonsopgang enkele tempels bezocht de rest van de dag. Gigantisch groot en indrukwekkend! Het allermooiste waren de tempels die begroeid waren met vegetatie. Ik kreeg er echt een beetje een Indiana Jones gevoel bij (Een van de tempels was ook gebruikt voor een stukje in de film ‘Tomb Raider’) , al helemaal door de aapjes die lekker relaxt op de muren van de grootste tempel zaten, zonder te beseffen hoe bijzonder de gebouwen waren.

’s Avonds gingen we redelijk vroeg slapen, omdat we de volgende dag al om 0500 op moesten staan voor de bus naar Kratie. (De afstanden vallen op zich wel mee, maar de wegen zijn heel erg slecht. Daardoor duren de busreizen heel lang, en daardoor moeten we steeds zo vroeg opstaan)

Toen we aankwamen in Kratie rond 1800 namen we een kamer in het hotel van een jolige Australiër en gingen toen wat eten. Daar gingen we een potje kaarten met Vera en Thomas, twee Nederlanders.

De volgende dag wilden we eigenlijk naar de zoetwaterdolfijnen gaan die in de Delta van Cambodja zwemmen, maar de prijzen bleken drastisch verhoogt sinds de overheid alles daar overgenomen heeft. We vonden het de moeite niet meer waard, ook omdat ze ook in Laos zijn, en besloten daarom maar om ons te vermaken in Kratie. Dit bleek echter geen gemakkelijk doel te zijn. Kratie zelf bleek alleen een uitvalsbasis te zijn voor de mensen die de dolfijnen wilden zien. We hebben toen de hele dag maar wat rondgehangen, en boekten een ticket om verder te gaan naar Ban Lung voor de volgende dag.

We werden die ochtend verteld dat wij met een auto naar Ban Lung werden gebracht. Wij blij, hadden we tenminste ruimte. Toen er echter een krakkemikkig busje aan kwam rijden en de bestuurder onze tickets bekeek, bleek het de bedoeling dat wij met hem meereden. Toen we ons met drie andere cambodjanen op drie stoelen hadden weten te proppen (Ik had de hele weg geen rugleuning), de bagage onder onze voeten geschoven was zodat we de hele tijd met onze benen omhoog moesten zitten, en de jengellende Cambodjaanse muziek lekker hard gezet was, vertrokken we. Na een tijdje begonnen we een hard irritant geluid te horen. Toen iemand het plastic zakje wat beter over het gat in de bodem van de auto legde, was dit echter al weer verholpen. Een keer werd de hele auto nog geëvacueerd vanwege een lekke band, maar voor de rest verliep de reis op zijn Cambodjaans goed.

Toen we aankwamen in Ban Lung was de chauffeur zo aardig ons voor ons hotel af te zetten. De rest van de dag waren we bezig met bijkomen van de busrit (er gaat wat tijd verloren aan de nasleep van het reizen in Azië zeg!). Wel boekten we een trekking door de bush voor overmorgen! :D

De volgende dag, de dag voor het trekken, huurden we een scooter en zijn naar twee van de drie watervallen gegaan (de derde konden we niet echt vinden?), en daarna naar een vulkanisch meer. Dit was een rond diep meer, omringt door vegetatie midden in het bos. Het was een erg mooi plekje. ’s Avonds maar weer vroeg slapen voor de trekking!

Om 0630 stonden we op, gingen ergens ontbijten, en liepen toen naar Dutch & Co, het bedrijf waar we onze trekking geregeld hadden. Dit bedrijf was van twee Nederlanders. We hadden tassen van het Nederlandse leger gekregen om daar onze spullen in te doen. Er werden nog hangmatten onder gebonden, en toen vertrokken we met in totaal negen mensen (twee Canadezen, twee Amerikanen en drie gidsen) richting de jungle! Het is wel flink vermoeiend, met zo’n dikke tas met zo’n 35 graden door de bush lopen, vooral als er bijna geen sprake is van een pad. Het was wel echt vet! ’s Avonds kwamen we na een vermoeiende en verhitte tocht aan bij een watertje. Hier gingen we in zwemmen, terwijl de gidsen een maaltijd voor ons klaarmaakten: Rijst.

Ik heb tot nu toe in heel Azië nog nooit een Aziaat géén rijst zien eten. En dan heb ik het niet alleen over het diner, maar ook als ontbijt, middageten, snack, vier uurtje etc. (Dit is wel een beetje overdreven natuurlijk. Zo af en toe eet er ook iemand noodlesoep)

Maar goed, het smaakte prima en toen onze buikjes vol waren, werden we uitgenodigd voor een kikkerjacht in het pikkedonker. Dus wij mee met een zaklamp op onze slippers over de glibberige stenen en door het water, terwijl we voor ons het “Tjak!” “Tjak!” “Tjak!” van de neerslaande kapmessen van de gidsen hoorden. Vele kikkers konden het niet naverkwaken. Toen slapen in de hangmatten. IJskoud was het. Daarom was het een beetje jammer dat de gidsen de dekens bij onze hangmatten neerlegden nádat we er in zijn gaan liggen en ook niks zeiden, en we ze pas zagen toen we allemaal om 0600 uit onze hangmatten gleden. Hoort erbij :)

Toen de gidsen hun kikkers ophadden trokken we weer verder, de weg terug naar de bewoonde wereld. Weer een prachtige wandeling door de schitterende natuur. Toen we die avond terugkwamen, waren we helemaal kapot. Maar het was het meer dan waard geweest! :)
Vroeg slapen, want ja hoor, we moesten weer vroeg in de bus naar Laos!

We dachten een kaartje gekocht te hebben tot Don Det, Laos, maar toen we in Stum Treng stopten, werd ons verteld dat we de chaffeur moesten betalen, en probeerde een kereltje ons een of andere busrit aan te smeren. We hadden het aan moeten zien komen, alleen al omdat ze zeiden “oh je kan daar wel betalen joh nee je hebt geen ticket nodig nog”, maar ja. Uiteindelijk heeft dit ook zijn postieve kant gehad, want nu hadden we een prachtige boottocht genomen Laos in! Samen met een Israëliër en een Argentijnse voeren we met minimaal 50 km per uur door een prachtige omgeving. Precies zo had ik mij Azië voorgesteld! Overal natuur, eilandjes, water. Prachtig!

Bij de Cambodjaanse grens aangekomen werden we afgezet, en daar moesten we een soort van uitchecken uit Cambodja. 4km verderop was de grens van Laos waar we ons visum op moesten halen. Er was helaas geen vervoer tussen deze twee. Dus wij beginnen te lopen. Gelukkig kwam er een groep kajakkers langs die ons een lift gaven naar de grens. We namen weer een busje en kwamen toen aan op Don Det, een prachtig eilandje met zandweggetjes, huisjes op palen, maar toch erg tourist-friendly. We zijn hier nu twee dagen en vermaken ons hier nog wel even denk ik! Hopelijk hoor ik snel weer van jullie!

Ook weer foto’s! :

https://picasaweb.google.com/105051804654416653674/Cambodja?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKPjmraNtN_nYQ&feat=directlink

Groeten!