Champasak, Pakse, ziekenhuis Thailand
Door: garwinschuiringa
Blijf op de hoogte en volg Garwin
15 Februari 2012 | Laos, Vientiane
Na de beroerde busrit naar Ban Lung (zie vorig verslag), had ik in een keer een stekende pijn in mijn borst. “oke” dacht ik, en zocht er verder niks achter. De volgende dag had ik het gevoel weer. En de dag erna, na het nachtje slapen in de buitenlucht, weer, maar dan erger. “oke” dacht ik. ’s Avonds las ik even in de Lonely planet door het stukje “Health” heen. Daar stond in een stukje over Deep Vain trombosis (trombose) dat mocht je na een lange busrit pijn hebben in je borst, je direct medische hulp moet zoeken, omdat dit een symptoom kan zijn van een longembolie (bloedprop in je longen). Doordat ik en pijn in mijn borst had, en Factor V Leiden (=bloedstollingsafwijking waarbij je bloed een kei is in stollen. Handig bij wonden, niet zo handig bij bloedpropjes in je lichaam. Als je dit hebt is de kans dat je trombose krijgt 4 tot 8 keer groter dan bij mensen zonder) heb, én ik daarin ook nog eens Homozygoot (=beide ouders hebben Factor V Leiden. Betekend voor mij dat ik nog eens extra risico loop op trombose of bloedproppen bovenop gewoon Factor V Leiden. Met dit erbij is de kans op trombose zo’n 80 keer groter. Jaja. ) ben, schrok ik wel een beetje. Tot aan Don Det voelde ik het nog steeds, en besloot toen dat als het nog langer doorging ik maar even me moest laten checken.
Ik had er echter niet echt last van, dus we hebben nog wel leuke dingen gedaan. Op Don Det hebben we een dag fietsen gehuurd. Daarmee reden we naar de mooiste watervallen die ik tot nu toe in mijn leven gezien heb! Echt bijna onwerkelijk! ( zie foto’s) ’s Avonds werd er op het strand een kampvuur aangestoken, en daar hebben we redelijk lang gezeten. De volgende dag om 1100 namen we de bus naar Champasak. Dit was een redelijk klein plaatsje. Maar we kwamen daar dan ook niet echt voor het plaatsje zelf. Op ongeveer 9 kilometer afstand van Wat Phu, een groot tempelcomplex dat ook op de wereld erfgoed lijst staat. De dag dat we er aankwamen was er net niet genoeg tijd om nog iets te gaan doen, dus hebben we een busticket voor naar Pakse geboekt voor de volgende dag, en een tuk tuk voor de volgende dag naar de tempels. In Pakse scheen een ziekenhuis te zijn en ik wilde niet meer superlang wachten.
De volgende dag gingen we dus naar de tempels. Het was op het eerste gezicht niet echt indrukwekkend Er stonden twee ‘gebouwen’ die allebei niet meer hoger waren dan een meter. Maar bovenaan de berg was het uitzicht schitterend! (ook hier: zie foto’s)
Met de bus van 1300 naar Pakse. Ik belde daar eerst mijn verzekering om te weten hoe het nou zit met de vergoeding. Dat werd allemaal geregeld zeiden ze, het plaatselijke ziekenhuis zou een fax of mail krijgen dat een garantie zou bevatten dat de verzekering voor mij zou betalen. Toen we ’s avonds naar het ziekenhuis gingen, was er nog niks binnen gekomen. De fax deed het namelijk niet. De verzekering belde mij toen om een nieuw e-mailadres, want die zij hadden werkte niet. Ik gaf het e-mailadres soda5687@hotmail.com door. Daarop kwam inderdaad na een uur een mail van Healthcare International. De aanwezige dokter kende dat echter helemaal niet. Ook kon ik trouwens sowieso niet bij haar geholpen worden. Daar had hij drie uur over nagedacht. We moesten de volgende dag naar een ander soort ziekenhuis, eventjes verderop.
De volgende dag gingen wij dus weer naar het ziekenhuis. Eerst vroeg ik wat het e-mailadres van het ziekenhuis was zodat mijn verzekering ze weer kon mailen. In het ziekenhuis was echter geen computer aanwezig, en de fax was ook kapot. De dokter vroeg mij nog wel wat mijn klachten eigenlijk waren. Ik vertel hem mijn verhaal en waarom ik mij even gecheckt wil hebben. “oh oke. Wat wil je? Röntgenfototje, of eehhh…?” Ik begreep toen dat deze doe-het-zelf ziekenhuis niet de goeie plek was om mij te laten helpen.
Nadat de behulpzame arts een verklaring op de achterkant van een bonnetje had geschreven dat ik in Laos niet geholpen kon worden en ik deze in ons hotel naar de verzekering had gefaxt, was het wachten op een telefoontje van de verzekering. In de middag belden ze mij weer. Ik zou de volgende dag met een taxi opgehaald worden om 0900 en die zou mij en Stanzi naar Ubon Ratchathani, net over de grens in Thailand, brengen.
Om 0945 de volgende dag was er echter nog steeds geen taxi. Dus ik belde maar even. “ja er staat hier nog steeds geen taxi. Wat zegt u? Oh ja er staat hier inderdaad al wel een tijdje een Ambulance.”
Dus ik en Stanzi achterin bij twee zusters, en nog twee heren van het ambulancepersoneel voorin. Ik werd er toch een beetje ongemakkelijk van, vooral toen ik het dus bleek te zijn die ze op moesten halen en ik er doodleuk met backpack en al aan kwam lopen. Maar he, ik had het niet zelf geregeld, en ze leken het ook niet erg te vinden. De thaise ambulance was beter Een grensovergang en tweeënhalf uur later kwamen we aan in het ziekenhuis van ubon ratchathani. Het verschil met Laos was gigantisch. Je kon hier nog beter in de wc’s worden geopereerd dan in heel Laos. Er stond een legertje van wat nog het best te vergelijken was met stewardessen klaar om je te helpen en je aanwijzingen te geven. Ik werd hier keurig te woord gestaan in het Engels en de dokter was zelfs bekend met Factor V Leiden( ik was al even bang dat het alleen een nederlands iets is. In Thailand, zo vertelde hij, komt Factor V Leiden bij één op de miljoen mensen voor. De kans dat je dan ook nog eens Homozygoot bent is superklein in Thailand), en begrijp mijn zorgen.
Op de Röntgen foto’s was niks te zien, ze denk dat het gewoon een overspannen spier is in mijn borst door mijn backpack. Ik voel eigenlijk niks als ik mijn backpack opdoe dus dat is wel een beetje gek. Maar zij zullen het wel weten. Ze hebben me nu spierverslappers gegeven en dan maar hopen dat het nu goed is. En als het over twee weken nog niet goed is moet ik weer naar een ziekenhuis zeiden ze. Tegen die tijd zitten we al of in ieder geval bijna in Thailand, dus dan is het wat minder heisa.
Hierna gingen we gelijk weer terug (met het openbaar vervoer) naar Laos. Daar kwamen we aan in het plaatsje Savannakhet. Hier hebben we wat fietsen gehuurd en hebben de hele dag een beetje door dit slaperige stadje gereden. We hebben onderweg nog een stop gemaakt bij het Dinosaurusmuseum van Savannakhet. Erg interessant! Ze hadden er ook enkele flinke botten. Voor de rest eigenlijk niet veel interessants gedaan daar. Wel erg lekkere pannenkoeken gegeten bij een kraampje op straat. Echt nog nooit zo’n lekkere gehad!
De dag daarop gingen we door naar Tha Kaek. Hier hebben we gisteravond een scooter gehuurd, en vandaag gaan we daarmee een tocht van 4 dagen beginnen over het platte land van Laos! De route staat hier bekend als “The Loop”, vooral omdat het gewoon een lus is. Heb er heel veel zin in! Dus nu ga ik, want het is tijd! Aju!
Ik had er echter niet echt last van, dus we hebben nog wel leuke dingen gedaan. Op Don Det hebben we een dag fietsen gehuurd. Daarmee reden we naar de mooiste watervallen die ik tot nu toe in mijn leven gezien heb! Echt bijna onwerkelijk! ( zie foto’s) ’s Avonds werd er op het strand een kampvuur aangestoken, en daar hebben we redelijk lang gezeten. De volgende dag om 1100 namen we de bus naar Champasak. Dit was een redelijk klein plaatsje. Maar we kwamen daar dan ook niet echt voor het plaatsje zelf. Op ongeveer 9 kilometer afstand van Wat Phu, een groot tempelcomplex dat ook op de wereld erfgoed lijst staat. De dag dat we er aankwamen was er net niet genoeg tijd om nog iets te gaan doen, dus hebben we een busticket voor naar Pakse geboekt voor de volgende dag, en een tuk tuk voor de volgende dag naar de tempels. In Pakse scheen een ziekenhuis te zijn en ik wilde niet meer superlang wachten.
De volgende dag gingen we dus naar de tempels. Het was op het eerste gezicht niet echt indrukwekkend Er stonden twee ‘gebouwen’ die allebei niet meer hoger waren dan een meter. Maar bovenaan de berg was het uitzicht schitterend! (ook hier: zie foto’s)
Met de bus van 1300 naar Pakse. Ik belde daar eerst mijn verzekering om te weten hoe het nou zit met de vergoeding. Dat werd allemaal geregeld zeiden ze, het plaatselijke ziekenhuis zou een fax of mail krijgen dat een garantie zou bevatten dat de verzekering voor mij zou betalen. Toen we ’s avonds naar het ziekenhuis gingen, was er nog niks binnen gekomen. De fax deed het namelijk niet. De verzekering belde mij toen om een nieuw e-mailadres, want die zij hadden werkte niet. Ik gaf het e-mailadres soda5687@hotmail.com door. Daarop kwam inderdaad na een uur een mail van Healthcare International. De aanwezige dokter kende dat echter helemaal niet. Ook kon ik trouwens sowieso niet bij haar geholpen worden. Daar had hij drie uur over nagedacht. We moesten de volgende dag naar een ander soort ziekenhuis, eventjes verderop.
De volgende dag gingen wij dus weer naar het ziekenhuis. Eerst vroeg ik wat het e-mailadres van het ziekenhuis was zodat mijn verzekering ze weer kon mailen. In het ziekenhuis was echter geen computer aanwezig, en de fax was ook kapot. De dokter vroeg mij nog wel wat mijn klachten eigenlijk waren. Ik vertel hem mijn verhaal en waarom ik mij even gecheckt wil hebben. “oh oke. Wat wil je? Röntgenfototje, of eehhh…?” Ik begreep toen dat deze doe-het-zelf ziekenhuis niet de goeie plek was om mij te laten helpen.
Nadat de behulpzame arts een verklaring op de achterkant van een bonnetje had geschreven dat ik in Laos niet geholpen kon worden en ik deze in ons hotel naar de verzekering had gefaxt, was het wachten op een telefoontje van de verzekering. In de middag belden ze mij weer. Ik zou de volgende dag met een taxi opgehaald worden om 0900 en die zou mij en Stanzi naar Ubon Ratchathani, net over de grens in Thailand, brengen.
Om 0945 de volgende dag was er echter nog steeds geen taxi. Dus ik belde maar even. “ja er staat hier nog steeds geen taxi. Wat zegt u? Oh ja er staat hier inderdaad al wel een tijdje een Ambulance.”
Dus ik en Stanzi achterin bij twee zusters, en nog twee heren van het ambulancepersoneel voorin. Ik werd er toch een beetje ongemakkelijk van, vooral toen ik het dus bleek te zijn die ze op moesten halen en ik er doodleuk met backpack en al aan kwam lopen. Maar he, ik had het niet zelf geregeld, en ze leken het ook niet erg te vinden. De thaise ambulance was beter Een grensovergang en tweeënhalf uur later kwamen we aan in het ziekenhuis van ubon ratchathani. Het verschil met Laos was gigantisch. Je kon hier nog beter in de wc’s worden geopereerd dan in heel Laos. Er stond een legertje van wat nog het best te vergelijken was met stewardessen klaar om je te helpen en je aanwijzingen te geven. Ik werd hier keurig te woord gestaan in het Engels en de dokter was zelfs bekend met Factor V Leiden( ik was al even bang dat het alleen een nederlands iets is. In Thailand, zo vertelde hij, komt Factor V Leiden bij één op de miljoen mensen voor. De kans dat je dan ook nog eens Homozygoot bent is superklein in Thailand), en begrijp mijn zorgen.
Op de Röntgen foto’s was niks te zien, ze denk dat het gewoon een overspannen spier is in mijn borst door mijn backpack. Ik voel eigenlijk niks als ik mijn backpack opdoe dus dat is wel een beetje gek. Maar zij zullen het wel weten. Ze hebben me nu spierverslappers gegeven en dan maar hopen dat het nu goed is. En als het over twee weken nog niet goed is moet ik weer naar een ziekenhuis zeiden ze. Tegen die tijd zitten we al of in ieder geval bijna in Thailand, dus dan is het wat minder heisa.
Hierna gingen we gelijk weer terug (met het openbaar vervoer) naar Laos. Daar kwamen we aan in het plaatsje Savannakhet. Hier hebben we wat fietsen gehuurd en hebben de hele dag een beetje door dit slaperige stadje gereden. We hebben onderweg nog een stop gemaakt bij het Dinosaurusmuseum van Savannakhet. Erg interessant! Ze hadden er ook enkele flinke botten. Voor de rest eigenlijk niet veel interessants gedaan daar. Wel erg lekkere pannenkoeken gegeten bij een kraampje op straat. Echt nog nooit zo’n lekkere gehad!
De dag daarop gingen we door naar Tha Kaek. Hier hebben we gisteravond een scooter gehuurd, en vandaag gaan we daarmee een tocht van 4 dagen beginnen over het platte land van Laos! De route staat hier bekend als “The Loop”, vooral omdat het gewoon een lus is. Heb er heel veel zin in! Dus nu ga ik, want het is tijd! Aju!
-
15 Februari 2012 - 07:39
Niko:
Hé homozygootje! Goeie acties allemaal hoor. Neem het zekere maar voor het onzekere. En je hebt er ook zomaar weer een avontuur bij! ;-)
Groetjes en scooterze (maar wel voorzichtig hè?!!)
Niko -
15 Februari 2012 - 08:05
Peter & Connie:
Wauw, wat een verhaal. Gelukkig dat alles OK is met je.
De watervallen bij Don Det hebben we ook gezien. En Tha Khek was ook erg leuk. We zijn jaloers, dat jullie de loop gaan doen, wij hebben een klein stukje gedaan, maar we hadden geen tijd meer voor de hele loop. Volgens jaar beter en dan kunnen we eerst van jou horen hoe het was. -
15 Februari 2012 - 08:19
Hanneke + Fam.:
Pfffffff... wat een spannend avontuur! Wel bijzonder. Geen backpacker krijgt een ziekenhuisbezoek in Laos nou mee en dan ook nog een rit in een Thaise ambulance. We genieten volop van je verslagen, maar we hopen dat die spier met jou erbij snel weer in vorm is. Veel plezier!!! IJs is hier trouwens weer weg. 11-stedentocht van de baan... -
15 Februari 2012 - 10:19
Bas:
Hee man!
Woo zo maak je nog wat mee zeg :/
Heel toevallig maakte ik vanochtend den voortgangstoets waar een vraag ook over Factor V leiden ging, haha :D.
Gelukkig gaat alles verder nog goed :). Veel plezier nog, julliezijn al(nog maar?) op de helft :D -
16 Februari 2012 - 11:20
Daniel:
Tjonge jonge wat een overeenkomsten weer:p (1 positieve en 1 negatieve) allereerst een heerlijk humoristisch reisverslag die wij niet nagaan reizen:p dannu de overeenkomsten: Om te beginnen t goede nieuws: Wij aten hier in seim reap net de lekkerste pannenkoek ooooit! (ook een straattentje)
Nu de slechte overeenkomst: Wij moesten ook naar t ziekenhuis want ik had hoge koorts en wilde weten of t malaria of denque was!
Dan nog een verassingsovereenkomst: Onze beide ziekenhuisresultaten zijn negatief (dus positief voor ons)
Wij zijn zeker nu de 19e/20ste in Bangkok (of heel miss Chiang Mai)
LIefs D:p -
19 Februari 2012 - 10:05
Hilje:
Wij komen net thuis na een weekje skieen en ben erg blij te lezen dat jullie weer lekker verder gereisd zijn in goede gezondheid!
-
20 Maart 2012 - 18:23
Duurt:
Ciao Garwin,
net je reisverslag gelezen van 15 febr. Inmiddels zijn we een maand verder en ws 'zit' je nu écht in Thailand. Een vriend van me is vrijdag jl. vertrokken naar ..... Thailand alwaar hij 9!!!! dagen verblijft, gekkenwerk lijkt me. Het lijkt een beetje op de leden van de Lions Club die in Ethiopie een school hebben gebouwd die ze elk jaar komen controleren, ze komen dan voor een 'lang' weekend naar Ethiopie.... Ik ben bezig met een cursus TESL (Teaching English as a Second Language), met het certificaat dat ik in juni hoop te behalen, kan ik Engelse lessen geven over de hele wereld aan mensen die Engels als 2e taal willen gaan leren. Ik zal dan ook nooit werkloos worden, wat wil je nog meer in deze tijden van economische crisis. Een prettige voortzetting gewenst in goede gezondheid. Ciao! OOM Duurt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
